คุณเคยมีนิสัยตรงกับในนิทาน 3 เรื่องนี้หรือไม่ ?
1) สมหวังไม่ชอบกินไข่
ทุกครั้งที่สมหวังได้ไข่มา ก็ให้สมนึกกินแทน
แรก ๆ สมนึกก็รู้สึกขอบคุณสมหวัง
แต่นานๆ เข้า สมนึกก็เคยชิน
เมื่อสมนึกเกิดความเคยชิน สมนึกจึงรู้สึกว่า การได้กินไข่ฟรี กลายเป็นหน้าที่ที่สมหวังต้องทำให้เขาเสมอ
จนมาวันหนึ่ง สมหวังเอาไข่ให้สมชายกินแทน
สมนึกก็อารมณ์เสีย โดยลืมไปว่าไข่นี้เป็นของสมหวัง สมหวังจะให้ใครก็ได้
สมนึกจึงทะเลาะกับสมหวังเพราะเรื่องนี้
แล้วทั้งสองคนก็เลิกคบกัน
2) ในฤดูร้อน ที่ร้อนมาก
เพื่อน ๆ หลายคนไปเดินเล่นกัน ไปถึงแม่น้ำ ก็เอาขาไปแช่น้ำกัน
ปรากฏว่า รองเท้าของสมศรีลอยตามน้ำไป
ในระหว่างทางเดินกลับบ้าน พื้นถนนร้อนมาก และต้องเดินไกล
สมศรีจึงขอให้เพื่อน ๆ ช่วยเธอ
แต่ทุกคนมีรองเท้าแค่คู่เดียว
สมศรี ไม่สบอารมณ์
เพราะเธอชอบขอให้คนอื่นช่วยเสมอ
แล้วแค่เธอทำเป็นงอน ก็จะมีคนยื่นมือเข้าช่วย
แต่ครั้งนี้ไม่ !!
เธอจึงคิดว่า เพื่อน ๆ ทุกคนใช้ไม่ได้ ที่ไม่ยอมช่วยเหลือ
แล้วก็มี สมปอง เอารองเท้าตัวเองให้สมศรีใส่
สมปองยอมทนเท้าร้อน เดินต่อด้วยเท้าเปล่า
สมศรีจึงขอบคุณสมปอง แต่สมปองบอกสมศรีว่า
"เธอต้องจำไว้ว่า ไม่มีใคร มีหน้าที่ต้องช่วยเธอ ที่ฉันช่วยเธอ เพราะเราเป็นเพื่อนกัน แต่แม้ไม่ช่วยก็ไม่ผิด"
คำพูดของสมปอง ทำให้สมศรีคิดได้
ต่อแต่นี้ไป สมศรีจึงให้ความช่วยเหลือเพื่อน ๆ เป็น และด้วยความเต็มใจ
หลายครั้ง เรามักจะหวังให้คนอื่นดีต่อเรา
ตอนแรก เราก็ซาบซึ้ง
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราก็เคยชิน
เคยชินกับที่คนอื่นดีต่อเรา จนเหมือนเป็นหน้าที่ ที่เขาต้องดีต่อเรา
เมื่อวันหนึ่ง เขาไม่ดีต่อเรา เราก็โมโห
ความจริง ไม่ใช่ว่า คนอื่นไม่ดีต่อเราแล้ว
แต่เป็นเพราะ เราเรียกร้องมากขึ้น เคยชินกับการรับ
ก็เลยลืมบุญคุณ เลิกซาบซึ้ง ลืมขอบคุณ
3) แพะตัวหนึ่ง เจอหมาป่า
หมาป่าจะกินแพะ แพะจึงสู้
แพะใช้เขาต่อสู้กับหมาป่า แล้วตะโกนขอให้เพื่อน ๆ ช่วย
วัว มองมา เห็นเป็นหมาป่า ก็วิ่งหนีไป
ม้า มองมา เห็นเป็นหมาป่า ก็วิ่งหนีไปอีกตัว
ลา เห็นเป็นหมาป่า ก็เดินหนีไปอย่างเงียบๆ
หมู ผ่านมา เห็นเป็นหมาป่า ก็หายตัวไป
กระต่าย ได้ยิน วิ่งหนีแซงเพื่อนๆ ไปทุกตัว
หมา ได้ยิน รีบวิ่งเข้ามา จะสู้กับหมาป่า
หมาป่าเห็นมีหมามาช่วย จึงวิ่งหนีไป แพะรอดตาย
แพะกลับมาถึงบ้าน เพื่อน ๆ ก็มาทุก "ตัว"
วัวบอก "ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้เขาของข้า แทงทะลุท้องมัน"
ม้า "ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้เกือกของข้า กระทืบมัน"
ลา "ทำไมไม่บอก ข้าจะร้องเสียงดังๆ ให้หมาป่าตกใจตาย"
หมู "ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้ปากของข้า พุ่งชนให้มันตกเขาไป"
กระต่าย "ทำไมไม่บอก ข้าวิ่งเร็ว ข้าจะไปส่งข่าวของความช่วยเหลือ"
ในการพูดคุยกันอย่างเมามันนี้ ขาดอยู่ "ตัว" เดียวคือ หมา
มิตรภาพที่แท้จริง ไม่ใช่ดูที่คำพูดที่แสนหวาน
แต่เป็น "มือ" ที่ยื่นช่วยเหลือยามเพื่อนคับขัน
พวกที่อยู่ล้อมหน้าล้อมหลังคุณ ทำให้คุณรู้สึกดี แต่อาจจะไม่ใช่เพื่อนแท้ของคุณ
แต่กับบางคน ที่ดูเหมือนห่างไกล แต่กลับใส่ใจคุณตลอดเวลา
ตอนคุณมีความสุข เขาอาจไม่ไปสมทบ
แต่ตอนคุณต้องการช่วยเหลือ เขาจะทำเพื่อคุณอย่างเงียบ ๆ และเป็นห่วงใส่ใจคุณ
นั่นคือ เพื่อนแท้ของคุณ..
Cr : koratsite.nfe.go.th
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
เพิ่งเปิดรับการแสดงความคิดเห็นครับ ทุกความเห็นคือกำลังใจ
แล้วอย่าลืมแวะไปที่บล้อคมุมมอง-ใหม่เมืองเอกนะครับ ขอบคุณ/ใหม่ เมืองเอก